republika srpska

Miloševic, cedo boljševickog komunizma i stalno mladog srpskog nacionalizma, davno je pokazao da je spreman ici do kraja i napraviti potez više. Sasvim je sigurno da ce njegovo priznanje o srpskoj oružanoj agresiji imati dalekosežne posljedice po novu srpsku vlast, ali mnogo je važnija unutrašnja namjena i težina tog priznanja…

Prošlo je više od osam mjeseci otkako je posljednji put balkanski diktator uklonjen sa vlasti tzv. demokratskom revolucijom, a prašina oko njega i dalje se ne sliježe. Krvavo vladajuci duže od decenije, od 28. juna 1989. godine i Gazimestana pa sve do 5. oktobra 2000. godine i dogadanja naroda pred Saveznom skupštinom u Beogradu, Slobodan Miloševic je vodio srpski nacion kroz cetiri krvava rata, rasparcavši SFRJ, ostavivši za sobom stotine hiljada mrtvih, milione raseljenih i potpuno izmijenjenu etnografsku kartu Balkana.

Po ustolicenju, Miloševic krece u uništavanje politickih protivnika, a zatim u objedinjavanje “srpskih zemalja”, sve to pod krinkom lažnog patriotizma i zaštite srpskih interesa, kvazijugoslavenstva i navodne težnje za ocuvanjem SFRJ.

“Garant mira na Balkanu”

Miloševic je provodio nezapamcen genocid, pokazavši svijetu to kao izum etnickog cišcenja. A svijet, umjesto da ga kazni, smatrao ga je pregovaracem i glavnim garantom mira na Balkanu.

Nakon razornog bombardovanja, uništene privrede i još jedne izgubljene “svete srpske zemlje”, Miloševic po prvi put ubjedljivo gubi na izborima od tzv. Demokratske opozicije Srbije, na celu sa tvrdim nacionalistom Vojislavom Koštunicom, nakon cega Srbija ulazi u novu, tzv. postmiloševicevsku eru, u kojoj se nova vlast trudila da što prije sa scene ukloni bivšeg vožda. Miloševic prvo biva uklonjen sa politicke scene, a potom pocinje rasti pritisak iz Amerike da bude uhapšen i predat Haškom sudu. To dovodi do prvih, tihih razmimoilaženja u novoj vlasti, pri cemu se stvaraju dva suprotstavljena bloka. Jedan, na celu sa premijerom srpske vlade Zoranom Ðindicem, tzv. pragmaticni blok, koji je za bezrezervnu saradnju sa Hagom, ne bili od svijeta dobili novac za obnovu uništene privrede. Drugi blok, tzv. tvrda struja, na celu sa predsjenikom SRJ Vojislavom Koštunicom, oštro je protiv saradnje sa Haškim sudom, za koji Koštunica izjavljuje da je “to sud koji provodi selektivnu pravdu” i da su “tamo optužene vode samo jednog naroda. i to srpskog”.

Dedinjske straže denerala Draže

Ipak, rastao je i pritisak medunarodne zajednice, pa se, srazmjerno tome, dizala prašina oko Miloševica i tinjao sukob Koštunice i Ðindica, koji je postao sve otvoreniji. Miloševic iz “svoje” vile na Dedinju prijeti da se nece živ u ruke predati, da ce ubiti i svoju porodicu i sebe, organizira tzv. narodne straže oko svoje kuce na celu sa cetnickim vojvodom Sinišom Vucinovicem i njegovim paravojnicima. No slijedili su pregovori i relativno mirno Miloševicevo hapšenje te odredivanje jednomjesecnog pritvora u Centralnom zatvoru u Beogradu.

Ipak, mnogo vece iznenadenje od samog hapšenja izazvala je optužnica po kojoj se Miloševic tereti za izbornu kradu, zloupotrebu ovlaštenja i nezakonito bogacenje. Mnogi su u takvoj optužnici prepoznali jak uticaj predsjednika Koštunice i nacionalisticke srpske elite, koja time pokušava nivo Miloševicevih zlocina svesti na obicni lopovluk i zataškati prave velikosrpske ciljeve. Ispada da je balkanski kasapin, zapravo, samo sitni lopovcic koji je u ratove ulazio da bi se obogatio, a ne da bi dobio “veliku Srbiju” sa zapadnim granicama Karlovac – Karlobag - Virovitica.

I sada, kao i kao mnogo puta ranije dok je sam vladao, nece dozvoliti da ga nova vlast tako lahko “pusti niz vodu”. U vezi sa isticanjem razloga za pritvor da se radilo o izuzetnom velikom iznosu imovinske koristi, postavlja se pitanje za koga. “Za vojsku Republike Srpske, organe bezbjednosti, za vosku Republike Srpske Krajine, za pomoc narodu preko Drine”, porucuje Miloševic iz zatvorske celije, tako priznajuci otvoreno sudjelovanje Srbije i Jugoslavije u oružanoj agresiji na Republiku Hrvatsku i Republiku Bosni u Hercegovinu.

U žalbi na optužnicu, koju je svojerucno sastavio u zatvoru, Miloševic podiže svoju optužnicu na mnogo viši, nacionalni nivo. Izvještava javnost da nije ukraden i pronejveren novac za koji ga nova vlast optužuje, vec potrošen za mnoge važnije, svete ciljeve, tj. finansiranje ratova u bivšoj Jugoslaviji. Nagovijestio je, takoder, postojanje tajnih dokumenata koji ce potvrditi njegove navode. “Iako je ta dokumentacija još uvijek državna tajna, sudski organi bi je mogli potvrditi”, napisao je Miloševic u žalbi. Ova izjava, svojevrsno priznanje bivšeg srpskog lidera, samo je potvrdila ono što je vec odavno svima bilo poznato.

Sveti li se Miloševic i Srbima?

Želeci pokazati da nije kriv za pronevjeru državnog novca, Miloševic je redigirao optužnicu Haškog suda protiv sebe. Pitanje je samo koliko je to uradio slucajno. Tvrdnjom da je finansirao Karadžicevu i Marticevu vojsku, težište istrage je pomjerio sa nacionalnih tema kao što su korupcija i zloupotreba položaja, na viši, medunarodni nivo, sa težištem na zlocine koji su pocinjeni tokom ratova na Balkanu.

Ovim priznanjem Miloševic ne otvara širom vrata Haškog suda samo sebi. Naime, poznato je da je pred Medunarodnim sudom pravde Bosna i Hercegovina podigla tužbu protiv SRJ za kršenje Konvencije o sprjecavanju i kažnjavanju zlocina genocida, priloživši 10.000 stranica teksta s primjerima kršenja ove konvencije. Isto je ucinila i Hrvatska.

Priznavši da je SRJ pod njegovim vodstvom izvršila agresiju na Hrvatsku i BiH, bivši predsjednik doveo je novu vlast u veoma nezavidnu situaciju. On se, na taj nacin, donekle i sveti svojim dojucerašnjim saradnicima, cije ruke nisu ništa manje krvave od njegovih, a koji su ga se pokušali osloboditi kao utvare iz prošlosti, baš kao i novoj vlasti, koja je pokušala “oprati ruke” od njega i optužiti ga tek za prosti lopovluk.

Na “oltaru sna o obnovi Dušanovog carstva”

Naime, svojim izjavama vožd je poslao jasnu poruku svakom Srbinu da je sve što je uradio ucinio u najboljoj namjeri, tj. da je želio objediniti sve Srbe u jednu državu ne pitajuci za cijenu, položivši, tako, na “oltar sna o obnovi Dušanovog carstva” sve, pocevši od novca, pa do licne sudbine i dostojanstva. Time, nakon uloge vožda, preuzima još jednu ulogu stereotipnog mucenika srpske mitomanije - cara Lazara, koji se pred Kosovski boj, birajuci izmedu “carstva nebeskog i zemaljskog”, odlucio za ono prvo, “položivši svoju glavu pod turski mac i upisavši se u srpske svece”.

Tako i Miloševic. On obavještava svakoliko srpstvo da u Haag ne ide kao zlikovac i ubica koji nalikuje nacistickim optuženicima iz Nürnberga, vec kao “patriot, borac za novi srpski poredak i zaštitinik srpstva”, “mucenik” koji je želio “veliku Srbiju”, koji je u tome donekle uspio, nudeci kao dokaz svog uspjeha Republiku Srpsku, entitet u Bosni i Hercegovini “baziran na izvornim srpskim temeljima”, kao udarna pesnica srpstva”. RS tako postaje živi dokaz da sumiranje 10-godišnjeg ratnog putešestvija Srba nije bilo ispunjeno samo porazima i neuspjesima.